İşyeri hekimliği yapıyordum. Dayımın çocukları Eriş Un’un sahipleri. 07 Haziran seçimleri öncesi idi. İçeride bir delikanlı gördüm.İslami Literatüründe ilmel yakîn derler hani, bilginiz belli bir birikim ve tecrübeye dayanıyorsa artık ustalaşıyor ve simadan tanı koyabiliyorsunuz.
Tıpta buna klinik sans yani bir anlamda klinik tecrübe ile elde edilen marifet de diyebiliriz.
Gencin simasından Hipogonadizmi olup olmayacağı konusunda bir bakış ile kanaatimi oturtunca kendisine soru sormadan evvel işyerindeki arkadaşlardan birisine bu genci tanıyıp tanımadıklarını sordum. Bana siyasi bir partinin seçim propaganda aracını kullanan bir şoför olduğunu ve daha evvel de gelmesinden bildiklerini ve yine un almaya geldiğini anlattılar.
Geçici olarak çalışıyor, ekmek parası için dediler. Mazlum bir yapısı vardı ve tüm cesaretimle iyilik arzusu ile kendisine kartımı uzattım ve “bir şey söyleme ne olur, beni daha sonra ara” dedim. Benim bu yaklaşımım üzerine birden hiddetlenerek “ne anladın ki” dediğinde ben yine aynı sözü tekrarladım ve burada olmaz sonra anlatayım dedim. Ona yardımcı olabileceğimi hissederken diğer kişilerin arasında mahcubiyet duymamasını istiyor ve bu nedenle öyle konuşuyordum. “Tamam öyleyse” dedi ve bir hışımla çıktı ve aracına bindi.
O anda neler oluyor bir anlam veremiyordum. Bu hali neden yaşıyorum bilemedim. Kendi kendime konuşarak “Bak, bu birazdan çalıştırdığı arabanın kontağını kapatıp içeri geri gelecek ve bana yine ne anladın ki? diye gelip soru soracak!” bakın görün diye de içeridekilere dönüp konuşmuştum. İçimden de ne oluyor bana yahu bu tür cümleler niye kuruyorum ki diye düşünmeden de edemiyordum.
Aynen de anlattığım gibi oldu ve o geri geldi. “Şimdi sen ne anladın ki? Çocuk meselesi değil mi bu? Bana yıllar evvel bu konuyu kapat senin çocuğun asla olmaz demişlerdi, ben bu konuyu kapatalı çok oldu. Sen şimdi ne gördün de benim umutlarımla oynamaya kalkıyorsun!” diye bir çıkışla konuşmaya başladı. Ben yine hâlâ aynı haldeydim. Bu sefer yine benim kendimden ortaya çıkan bir şey olmadığını düşündüğüm bir hâl ile ve farklı bir özgüven ile “Sen değil mi idin geçtiğimiz yıl Kabe’nin örtüsü çekiştire çekiştire ‘’Allahım! dayanamıyorum artık… Vereceksen ver, vermeyeceksen verme yeter artık!‘’ diyen? Ama sanki zahirde (dış görünüşte) Allah’a isyan eden cümleler kurmuş gibi göründüğün halde sadece ondan istediğin için Rabbimin izni ile naz makamındaki hali nedeniyle bu duasının kabul olduğunu ve bunun çok özel bir manevi hal olduğunu ona söylemekle beraber bir yandan geçen yıl Hacda başına gelen bu görüntüyü manaca bana seyrettirenin bizzat Hakk olduğunu anladığım esnada o genç de bana “İyi ama sen bunu nereden biliyorsun ki?” Bu aynen dediğin gibi böyle, böyle oldu, ben 8 yıldır Hacc ediyorum ve böyle dua ediyorum ve geçen yılki Hacda da bu böyle olmuştu dediğinde, ben de o da bu manevi olay karşısında gözyaşlarımızı tutamamıştık. Etrafımızdaki işçiler ve görevliler donup kalmışlardı. O daha fazla duramadı ve hızla uzaklaştı oradan. Bir müddet haber çıkmadı. Acaba dedim anlamadı mı? Tam böylesi düşüncelere daldığım bir zamanda aradı ve yanıma geldi. Seçimden iki ay sonra uğradı yanıma. Sadece ve sadece 9 aylık bir tedavi sonucunda sperm çıkışını yaşadı. 20 yıllık olay bir yıl bile dolmadan mucize gibi gerçek oldu. Adı Serkan bu gencin…
Şimdi Acıbadem Hastanesine tüp bebek ekibine başlattım onları. Sağ olsunlar onların maddi durumlarının olmadığını anlatmam üzerine seve seve ellerinden gelen her şeyi yapmaya hazır olduklarını ifade ettiler.
Rabbim gebelik haberini paylaşmayı nasip etsin inşallah.
Bu vakadan şu dersimizi çıkarmak gerekiyor diye düşünüyorum. Asla pes etmeyin. Yani Allah’tan isteyin ve asla rahmetinden, şifasından ümit kesmeyin. Ve Rabbim imtihan dünyasında sabreden ve kendisinden isteyenlerle beraberdir sırrına ermeyi hepimize nasip etsin ve müjdelediği kulları arasına dahil etsin…
